Co to jest ewangelia? Znaczenie i pochodzenie terminu
Termin „ewangelia” wywodzi się z greckiego słowa euangelion, które dosłownie oznacza „dobrą nowinę”. To fundamentalne pojęcie w chrześcijaństwie, niosące ze sobą głębokie znaczenie i odwołujące się do serca wiary. W pierwotnym chrześcijaństwie przepowiadanie ewangelii oznaczało ogłaszanie zbawczego wydarzenia nadejścia Królestwa Bożego i objawienia się Jezusa jako obiecanego Mesjasza. Ewangelia jest zatem nie tylko tekstem czy nauką, ale przede wszystkim radosną wieścią o zbawieniu, dostępną dla każdego, kto uwierzy. Jest ona dziełem pisemnym mówiącym o Jezusie Chrystusie, fragmentem czytanym podczas liturgii, a także samą nauką Jezusa Chrystusa. Ważne jest, aby zrozumieć, że ewangelia nie jest tożsama z całą Biblią ani z przykazaniami, choć oczywiście zawiera się w Piśmie Świętym. Jest ona dobrą wieścią wymagającą wiary, a nie wezwaniem do pokuty czy zmiany postępowania, chociaż przyjęcie jej często prowadzi do takiej przemiany. Prawdziwa Ewangelia jest tylko jedna, przekazana przez Boga i dotycząca Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i nie powinna być mieszana z ludzkimi teoriami czy prawami.
Ewangelia jako dobra nowina (euangelion)
Samo greckie słowo euangelion podkreśla radosny charakter tego przesłania. Dosłownie oznacza ono „dobrą wieść” lub „radosną nowinę”. W kontekście starożytnego świata, euangelion mogło oznaczać ogłoszenie zwycięstwa w bitwie, narodzin następcy tronu czy ważnego dekretu cesarskiego. W chrześcijaństwie to znaczenie zostało przeniesione na zupełnie inny, o wiele głębszy poziom. Ewangelia stała się dobrą nowiną o tym, że Bóg, w swojej nieskończonej miłości do świata, posłał swojego Syna, Jezusa Chrystusa, aby przyniósł ludzkości zbawienie. Ta dobra nowina głosi przebaczenie grzechów i możliwość życia wiecznego dla każdego, kto uwierzy w Jezusa. Jest to przesłanie nadziei, które odmienia życie i daje perspektywę wiecznego życia w Bożej obecności.
Ewangelia w pierwotnym chrześcijaństwie: przepowiadanie Królestwa Bożego
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, przepowiadanie ewangelii koncentrowało się na ogłaszaniu nadejścia Królestwa Bożego. Ewangelia była rozumiana jako radosna nowina o tym, że dzięki Jezusowi Chrystusowi, obiecane Królestwo Boże stało się rzeczywistością na ziemi. Jezus sam rozpoczął swoją publiczną działalność od słów: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1,15). Ewangelia była zatem wezwaniem do wejścia w tę nową rzeczywistość, którą przyniósł Chrystus. Głoszono, że Jezus jest Mesjaszem, który miał ustanowić Boże panowanie. Ewangelia stanowi bramę, źródło i ziarno dla Ewangelii Królestwa, otwierając drogę do życia w Bożej obecności i panowaniu.
Główne przesłanie ewangelii
Kluczowe przesłanie ewangelii skupia się na zbawczym dziele Jezusa Chrystusa. Stanowi ono serce wiary chrześcijańskiej i obejmuje dwa fundamentalne wydarzenia: śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Ewangelia jest mocą Bożą do zbawienia każdego, kto wierzy, oferując przebaczenie grzechów i życie wieczne.
Śmierć Jezusa Chrystusa jako centrum ewangelii
Centralnym punktem ewangelii jest zbawcza śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu. Bóg, z miłości do świata, posłał swojego Syna, Jezusa Chrystusa, aby wziął na siebie grzechy całej ludzkości. Kara za grzech jest śmierć, zarówno fizyczna, jak i wieczna – druga śmierć. Jezus, jako niewinny Syn Boży, dobrowolnie przyjął na siebie tę karę, stając się ofiarą za nasze grzechy. Jego śmierć na krzyżu jest wyrazem Bożej sprawiedliwości, która wymaga zapłaty za grzech, ale jednocześnie jest manifestacją Jego niepojętej miłości i miłosierdzia, które oferuje przebaczenie. Apostoł Paweł podkreślał, że ewangelia, którą głosił, skupiała się właśnie na śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Ta ofiara jest kluczowa, ponieważ bez niej nie byłoby odkupienia i możliwości pojednania człowieka z Bogiem.
Zmartwychwstanie Jezusa jako gwarancja zbawienia
Drugim filarem przesłania ewangelii jest zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jego zwycięstwo nad śmiercią jest dowodem na to, że Jego ofiara została przyjęta przez Boga i że Jego nauka jest prawdą. Zmartwychwstanie Jezusa jest gwarancją zbawienia dla wierzących. Dzięki niemu mamy pewność, że śmierć nie jest końcem, ale przejściem do życia wiecznego. Zmartwychwstanie Jezusa gwarantuje usprawiedliwienie wierzących, co oznacza, że zostali oni uznani za sprawiedliwych w oczach Boga dzięki Jego dziełu. Jest to fundament nadziei chrześcijańskiej, dający pewność przebaczenia grzechów i obietnicę życia wiecznego w Bożej obecności.
Ewangelia łaski Bożej – dar zbawienia
Ewangelia jest przede wszystkim ewangelią łaski Bożej. Oznacza to, że zbawienie jest darmowym darem od Boga, a nie czymś, na co człowiek może zasłużyć swoimi uczynkami czy wysiłkami. Bóg, kierując się swoją bezwarunkową miłością, oferuje zbawienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Przesłanie ewangelii mówi o tym, że Jezus umarł za nasze grzechy i zmartwychwstał, abyśmy mogli otrzymać przebaczenie i życie wieczne. To nie ludzkie starania, ale Boża inicjatywa i Jego łaska sprawiają, że możemy być zbawieni. Wiara w Chrystusa jest odpowiedzią na ten dar, otwierającą serce na Boże działanie i prowadzącą do przemiany życia. Ewangelia łaski Bożej podkreśla, że zbawienie jest dostępne dla każdego, kto szczerze uwierzy.
Formy ewangelii w Nowym Testamencie
Nowy Testament zawiera cztery główne księgi noszące tytuł „Ewangelia”, które przedstawiają życie, nauczanie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Te ewangelie kanoniczne stanowią podstawę chrześcijaństwa, choć istnieją też inne pisma określane jako ewangelie.
Cztery ewangelie kanoniczne: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana
W Nowym Testamencie znajdują się cztery ewangelie kanoniczne: Ewangelia według Mateusza, Ewangelia według Marka, Ewangelia według Łukasza i Ewangelia według Jana. Te księgi stanowią filar wiary chrześcijańskiej, przedstawiając życie, nauczanie, cuda, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Każda z tych ewangelii została napisana z myślą o konkretnym odbiorcy i podkreśla inne aspekty posługi Jezusa. Ewangelia Mateusza często ukazuje Jezusa jako obiecanego Mesjasza i Króla Izraela. Ewangelia Marka jest zwięzła i dynamiczna, koncentrując się na działaniu Jezusa. Ewangelia Łukasza przedstawia Jezusa jako Zbawiciela wszystkich ludzi, ze szczególnym uwzględnieniem ubogich i odrzuconych. Ewangelia Jana ma bardziej teologiczny charakter, ukazując Jezusa jako Syna Bożego i Słowo Boże.
Ewangelie synoptyczne a ewangelia Jana
Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza są często określane jako ewangelie synoptyczne, ponieważ ich narracje są ze sobą blisko związane i można je zestawiać (synoptycznie). Wykazują one podobieństwa w kolejności wydarzeń i treści, co sugeruje, że ewangeliści mogli korzystać ze wspólnych źródeł, takich jak hipotetyczna Ewangelia Q. Ewangelia Jana natomiast różni się od nich pod względem stylu, treści i teologii. Skupia się ona bardziej na boskości Jezusa, Jego tożsamości jako Słowa Bożego i Jego relacji z Ojcem. Choć ewangelie synoptyczne i Ewangelia Jana przedstawiają tę samą centralną postać – Jezusa Chrystusa – to każda z nich oferuje unikalną perspektywę i podkreśla inne aspekty Jego życia i nauczania, starając się odpowiedzieć na potrzeby środowiska, dla którego była przeznaczona.
Ewangelie apokryficzne – co warto o nich wiedzieć?
Oprócz czterech ewangelii kanonicznych, istnieją również ewangelie apokryficzne. Są to pisma przedstawiające życie, nauczanie lub cuda Jezusa, które nie zostały włączone do kanonu Nowego Testamentu. Powstały one często w późniejszym okresie i różnią się od ewangelii biblijnych zarówno treścią, jak i teologią. Niektóre z nich mogą zawierać interesujące informacje lub perspektywy, jednak Kościół pierwotny, kierując się natchnieniem Ducha Świętego, uznał za autentyczne i wiarygodne jedynie cztery ewangelie kanoniczne. Ewangelie apokryficzne, takie jak Ewangelia Tomasza czy Ewangelia Judasza, nie są uznawane za część natchnionego Pisma Świętego i nie stanowią podstawy wiary chrześcijańskiej.
Przyjęcie i odrzucenie ewangelii
Ewangelia, jako dobra nowina o zbawieniu, wymaga od człowieka odpowiedzi – albo przyjęcia jej przez wiarę, albo jej odrzucenia. Ta decyzja ma fundamentalne znaczenie dla wieczności.
Przyjęcie ewangelii oznacza uwierzenie w Jezusa Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela. Jest to akt wiary, który prowadzi do pojednania z Bogiem i otrzymania daru życia wiecznego. Kiedy człowiek przyjmuje ewangelię, otwiera swoje serce na Bożą łaskę i pozwala, aby Duch Święty przemienił jego życie. Wiara w Chrystusa to nie tylko intelektualne potwierdzenie faktów, ale głębokie zaufanie i oddanie się Mu. Osoba zbawiona przez wiarę w Jezusa Chrystusa otrzymuje przebaczenie grzechów i perspektywę życia wiecznego w Bożej obecności.
Z drugiej strony, odrzucenie ewangelii oznacza niechęć do uwierzenia w prawdę o Jezusie Chrystusie i Jego zbawczym dziele. Może to wynikać z niewiary, dumy, przywiązania do grzechu lub zwykłej obojętności. Odrzucenie ewangelii ma poważne konsekwencje, ponieważ oznacza odmowę przyjęcia daru zbawienia oferowanego przez Boga. Jest to decyzja, która prowadzi do pozostania w stanie oddzielenia od Boga i konsekwencji grzechu. Kościół i Pismo Święte ostrzegają przed odrzuceniem ewangelii, podkreślając, że jest to droga prowadząca do wiecznej zguby.
Dodaj komentarz